Luister hier naar het verhaal van Isaac

Isaac doet een opleiding sociaal werk, is bezig met het oprichten van zijn eigen stichting en houdt zich het liefst bezig met schrijven. Vanaf zijn 14e kreeg Isaac last van mentale klachten, en hij vindt het nog steeds lastig met zijn omgeving hierover te praten. Toch wil hij wel graag het gesprek aangaan.

“Op Instagram vond ik een fijne community van mensen met soortgelijke klachten, waar ik inmiddels open en diepgaande gesprekken mee kan voeren.”

Als ambassadeur geeft hij tips voor mensen hoe je het beste met iemand kan praten over mentale klachten en hoe je zelf op zoek kan gaan naar medestanders.

Wat fijn dat je ambassadeur wil worden Isaac! Kun je wat meer vertellen over je beslissing om je op te geven?

Ik voel me zeer aangesproken door ‘Luister Eens’. Ik loop zelf eigenlijk sinds mijn 14e rond met psychische klachten, daarvoor had ik al de diagnose ‘licht verstandelijk beperkt’ gekregen. Toen mijn klachten begonnen, wist ik eigenlijk niet wat er met me aan de hand was. Nu weet ik inmiddels wel waardoor ik depressieve gedachten had. Ik ontdekte dat ik geadopteerd was, en begon daar toen veel over na te denken. Ik kon niet goed praten met mijn omgeving, ook niet met een psycholoog. Ik had zelf geen zin om te praten, dus dan werkt het ook niet. Door de recente coronamaatregelen moest en mocht ik minder en toen ben ik meer op zoek gegaan naar mezelf en wat ik leuk vind. Hierdoor begon ik me eigenlijk beter te voelen en kreeg ik meer ruimte.. Zo ben ik de opleiding sociaal werk gaan doen en heb ik gezien hoe fijn het is om iemand anders te helpen die mogelijk dezelfde dingen ervaart.

Vind je het nog steeds lastig om met je omgeving over je mentale gezondheidsproblemen te praten?

Ik durf eigenlijk niet echt in te gaan op vragen hoe het echt met me gaat. Ik klap dicht en zet een masker op en zeg dat het allemaal goed gaat en dat is dat. Ik ervaar schaamte om over mentale gezondheid te praten, het kan voelen alsof ik de enige ben. Met m’n ouders ben ik bang dat ze me minder sterk vinden. Ik kom uit een omgeving waar mensen zich sterk lijken te houden, en om tegen hun echt eerlijk te zijn durf ik niet. Ik ervaar daardoor best wel wat eenzaamheid over dat het niet altijd goed gaat. Op Instagram heb ik gelukkig wel een community van soortgelijke gevonden, en daar lukt het wel. Het is makkelijker voor mij om met iemand te praten die ik niet iedere dag zie of spreek, omdat er meer afstand tussen zit. Nu durf ik bijvoorbeeld meer te vertellen aan jullie, omdat ik jullie nog niet eerder gesproken heb.

We vinden het heel fijn dat je zo open met ons durft te zijn. Zijn er instanties, zoals werk of school, waar je over je mentale gezondheidsproblemen hebt verteld?

Bij mijn opleiding hoort het er eigenlijk gewoon bij, dus dat is ontzettend fijn. Ik kwam erachter dat bijna alle docenten en studiegenoten er allemaal zelf ervaring mee hebben, of iemand in hun nabije omgeving. Ik denk eigenlijk dat iedereen deze studie zou moeten doen, of dat het een vak zou moeten zijn op de middelbare school. Eentje waar je dan les zou krijgen over persoonlijke ontwikkeling en hoe je met mentale gezondheidsproblemen kan omgaan. Ik geloof dat kennisoverdracht en kennis over deze onderwerpen namelijk enorm bijdraagt aan het doorbreken van stigma’s en taboes over je mentale gezondheid.

Goeie. Wat zou je dan voor tips en advies geven in dat vak?

Ik heb zelf aan het begin van de pandemie heel veel van me afgeschreven, dus ik zou iedereen aanraden om je gedachten op te schrijven. Daarnaast zou ik adviseren om het gesprek wel aan te gaan, het liefst met iemand in je directe omgeving. Lukt dat niet, ga op zoek naar iemand waar je meer afstand mee hebt, wellicht helpt dat om open te kunnen zijn. Voor mensen in de omgeving zou ik vooral zeggen: probeer echt te luisteren, en vooral zelf wat minder te zeggen. Als je een veilige omgeving biedt dan gaan gesprekken over mentale gezondheid namelijk vanzelf.