Cloud is 23, werkt als fotograaf en geeft les over mentale gezondheid, houdt van buiten zijn en nieuwe dingen proberen, en heeft last van angst, depressies en een persoonlijkheidsstoornis. ‘Je hoeft het niet alles te begrijpen, maar het gevoel dat iemand het probeert betekent veel.’

Hoi Cloud. Waarom zet je je in als ambassadeur voor Luister Eens?

Ik ben heel open over m’n diagnoses en m’n therapie omdat ik weet hoeveel ik eraan heb gehad als andere mensen hun verhaal deden. Of dat nou online was of in het echt. Dat gevoel dat je niet alleen bent is heel belangrijk.

Ik geef zelf ook les over mentale gezondheid als peer educator. Vijf jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik mijn verhaal voor een klas zou durven doen. Het blijft ook wel spannend, je wordt soms wel getest, maar ik vind het heel belangrijk dat we als maatschappij beter over mentale gezondheid leren praten.

Wanneer begonnen jouw klachten?

Dat begon al als klein meisje. Ik ben opgegroeid in een onveilige thuissituatie, en op school was ik ook een doelwit, waardoor ik constant angstig en somber was en het gevoel kreeg dat ik niets waard was. Ik had als tiener heel vaak, op een gegeven moment zelfs dagelijks paniekaanvallen. Ik was ontzettend somber in de vakanties. Wanneer iedereen lekker naar Portugal ging of wat dan ook zat ik gewoon twee weken lang in bed.

Tegelijkertijd dacht ik ook constant: oh ik stel me aan, want dat werd ook altijd tegen me gezegd. Het was ook echt een strijd in mezelf, van: wat is er nou aan de hand.

Toen ik veertien was merkte een vriend van me op dat het niet goed met me ging, en dat ik altijd lange mouwen droeg. Hij vroeg toen wat er aan de hand was, en is voor mij naar onze mentor gegaan om aan te geven dat ik hulp nodig had. Toen ben ik gestopt met de middelbare en aan een MBO-opleiding begonnen. Dat paste veel beter bij me, en daar had ik een zorgcoördinator waar ik voor het eerst echt serieus genomen werd en goed m’n verhaal kon doen. Dat was een enorme opluchting.

Op het moment dat ik m’n diagnose kreeg dacht ik: oke wacht, wat ik al zo lang voel heeft een naam. Vanaf toen kon ik er beter mee omgaan omdat ik m’n eigen research online kon doen. Ik leerde inzien dat niet alles wat bij depressie of een angststoornis hoort op mij toe te passen hoeft te zijn. Het hoeft bij mij niet zo te zijn als bij andere mensen. Begrip voor mezelf kunnen creëren is heel belangrijk geweest.

Wordt er goed naar je geluisterd als je praat over mentale klachten?

Toen ik jong was had ik het er hier en daar wel met vrienden over, maar dan overheerste vaak het gevoel dat ze me niet helemaal begrepen. Ze wilden er wel voor me zijn, maar wisten op die leeftijd ook niet echt hoe. Er waren ook mensen in mijn omgeving die gewoon niet in mentale klachten geloofden, en dachten dat ik het als excuus gebruikte. Daardoor bleef ik maar aan mezelf twijfelen, waardoor het nog moeilijker werd om over te brengen hoe ik me echt voelde.

De eerste keer dat ik me openstelde bij een therapeut ging het ook niet goed. Ik wilde uit huis geplaatst worden, maar zij vond dat mijn klachten niet erg genoeg waren. Het plan was om aan mijn zelfvertrouwen te werken, maar dat ging moeilijk omdat ik thuis de hele tijd te horen kreeg dat ik niets waard was. Daardoor ben ik mijn vertrouwen in therapie toen een tijd volledig verloren. Vervolgens heb ik er nog jaren mee doorgelopen, totdat ik echt de bodem raakte.

Nu heb ik gelukkig veel vrienden om me heen waarmee ik het er wel over kan hebben, dat is echt heel fijn. Het belangrijkste voor mij is het gevoel dat ik serieus genomen word. Je hoeft het niet helemaal te begrijpen, maar het gevoel dat je het probeert betekent veel.

Als je wil vragen hoe het met me gaat: Het maakt niet zoveel uit hoe, maar de intentie erachter is belangrijk. Als je aan me vraagt hoe het gaat met de reden dat je naar mij wil luisteren om me beter te begrijpen, dan graag. Maar als je eigenlijk vooral advies wil geven, zonder dat ik daarom heb gevraagd, dan liever niet. Veel mensen luisteren om te reageren, om hun mening, hun perspectief te geven, terwijl het daar even niet om gaat. Ik moet soms gewoon echt even luchten, en de ruimte krijgen daarvoor.

Hoe ga je met je klachten om op werkvlak?

Qua werk is het een lastig gevoel dat ik mogelijk niet fulltime inzetbaar ben. Ik ben soms bang dat ik daardoor kansen zal mislopen. Maar momenteel, in mijn werk voor de klas, als ik even een paniekaanval heb gehad of iets dergelijks kan ik daar gewoon open over zijn omdat het natuurlijk een project is dat gaat om mentale gezondheid. Het is heel fijn als je begeleiders of je baas daar begrip voor hebben.

Een doel van mijn werk als peer educator is mijn verhaal delen voor de klas, zowel op middelbare scholen als op mbo’s. Aan het begin vond ik dat doodeng, maar nu voel ik vooral gezonde spanning. Middelbare scholen zijn wel moeilijker, die zijn nog bezig met: er staat een nieuwe leerkracht voor de klas, tijd om uit te dagen. Maar als je zelf je eigen verhaal gaat vertellen zijn ze doodstil. Doordat wij onze ervaringen delen klikt het voor mensen, en dan komt er veel emotie omhoog. En als mensen zich dan veilig genoeg voelen om eigen ervaringen te delen, dat is zo bijzonder.

Hoe gaat het nu met je?

Ik heb nu eindelijk weer een therapeut, de afgelopen twee jaar zat ik zonder, dat was best wel pittig. Nu gaat het eigenlijk best wel goed. Ik weet heel goed wat ik wil. Waar m’n waardes liggen, waar m’n passies liggen, en wat m’n grenzen nou zijn weet ik steeds beter, en hoe ik die kan beschermen. Ik heb steeds minder het gevoel dat mijn gedachten de baas zijn, en ik voel het steeds beter aan als ik kans loop op een paniekaanval.

Dat is ook te danken aan de therapie die ik heb doorlopen toen ik op m’n allerlaagst zat. Toen kwam ik bij een psycholoog en een psychomotorisch therapeut. Ik heb toen Acceptance & Commitment Therapie gevolgd, ik kreeg een soort workout-routine, toen hebben we het echt van alle kanten aangepakt.

Mijn vlam brandt nu weer. Ik denk altijd dat er ergens een ambertje gloeide, ook in de periodes dat het heel slecht ging is dat gevoel nooit helemaal gedoofd. Ik ben altijd zo keihard m’n best aan het doen – dat heb ik altijd gedaan. Het beste wat ik kon geven heb ik altijd gegeven, maar dat ziet er voor de buitenwereld niet altijd zo uit.

Als je mij vijf jaar geleden verteld had dat ik nu voor de klas zou staan en zoveel goede vrienden zou hebben, dan had ik je nooit geloofd. Ik wist niet dat dat mogelijk was voor mij. Dat ik dat kon, waard was, of verdiende. Ondertussen weet ik dat ik er mag zijn.