Luister hier naar het verhaal van Isaac

Isaac studeert Social Work en houdt zich het liefst bezig met schrijven. Vanaf zijn 14e kreeg Isaac last van mentale klachten, en hij vindt het nog steeds lastig met zijn omgeving hierover te praten. Toch wil hij wel graag het gesprek aangaan.

Als ambassadeur geeft hij tips voor mensen hoe je het beste met iemand kan praten over mentale klachten en hoe je zelf op zoek kan gaan naar medestanders.

Wat fijn dat je ambassadeur wil worden Isaac! Kun je wat meer vertellen over je beslissing om je op te geven?

Ik voel me zeer aangesproken door ‘Luister Eens’. Ik loop sinds mijn 14e rond met psychische klachten, daarvoor had ik al de diagnose ‘licht verstandelijk beperkt’ gekregen. Toen mijn klachten begonnen, wist ik eigenlijk niet wat er met me aan de hand was. Nu weet ik inmiddels wel waardoor ik depressieve gedachten had. Ik ontdekte dat ik geadopteerd was, en begon daar toen veel over na te denken. Ik kon niet goed praten met mijn omgeving, ook niet met een psycholoog. Tijdens corona ben ik op zoek gegaan naar mezelf en wat ik leuk vind. Hierdoor begon ik me beter te voelen en kreeg ik meer ruimte.

Vind je het nog steeds lastig om met je omgeving over je mentale gezondheidsproblemen te praten?

Ik ervaar schaamte om over mentale gezondheid te praten, het kan voelen alsof ik de enige ben. Ik kom uit een omgeving waar mensen zich sterk lijken te houden en ervaar daardoor best wel wat eenzaamheid over dat het niet altijd goed gaat. Via Instagram heb ik gelukkig een community van gelijkgestemden gevonden. Het is makkelijker om met iemand te praten die ik niet iedere dag zie of spreek, omdat er meer afstand tussen zit.

Foto: Lina Selg

Vertelde je op werk of school ook over je mentale gezondheidsproblemen?

In mijn bijbaantjes, vooral in de horeca, merkte ik dat ik vaak niet mee kon komen. Ik kon het tempo niet aan en kreeg het idee dat ik faalde. Terwijl ik juist het idee had dat ik waardevolle talenten heb. Ik ben loyaal, denk diep na en ik ben zorgvuldig. Maar als daar geen ruimte voor is, raak je het geloof in jezelf kwijt.

Ik vertelde nooit open over mijn mentale uitdagingen – deels omdat ik het zelf destijds nog niet goed begreep, maar ook uit angst dat ik als ‘’lastig’’ zou worden gezien. Ik zie om me heen zoveel jongeren die met mentale uitdagingen worstelen en het gevoel hebben dat er geen plek voor hen is op de arbeidsmarkt. Terwijl ze zóveel talent hebben. Dat is zonde, toch? 

Ik geloof dat werk een belangrijke rol speelt in hoe we naar onszelf kijken. Als je het gevoel hebt dat je je moet verstoppen, dan doet dat iets met je zelfvertrouwen. Ik vind dat werkgevers écht het gesprek aan moeten gaan met werknemers. Door even uit die vaste rol van ‘baas’ te stappen, en samen te kijken naar: wat heb jij nodig om te groeien?

Iedereen worstelt weleens met iets, maar op werk praten we daar vaak niet over. Terwijl juist dát het verschil kan maken – die ene collega die vraagt hoe het écht met je gaat. Dat moment waarop je merkt: ik ben niet de enige.

En hoe doe je dat nu op je opleiding?

Bij mijn opleiding hoort die openheid er eigenlijk gewoon bij, dus dat is ontzettend fijn. Ik kwam erachter dat bijna alle docenten en studiegenoten er allemaal zelf ervaring mee hebben, of iemand in hun nabije omgeving. Ik denk eigenlijk dat iedereen deze studie zou moeten doen, of dat het een vak zou moeten zijn op de middelbare school. Eentje waar je dan les zou krijgen over persoonlijke ontwikkeling en hoe je met mentale gezondheidsproblemen kan omgaan. Ik geloof dat kennisoverdracht en kennis over deze onderwerpen namelijk enorm bijdraagt aan het doorbreken van stigma’s en taboes over je mentale gezondheid.

Foto: Lina Selg

Goeie. Wat zou je dan voor tips en advies geven in dat vak?

Ik heb zelf aan het begin van de pandemie heel veel van me afgeschreven, dus ik zou iedereen aanraden om je gedachten op te schrijven. Daarnaast zou ik adviseren om het gesprek wel aan te gaan, het liefst met iemand in je directe omgeving. Lukt dat niet, ga op zoek naar iemand waar je meer afstand mee hebt, wellicht helpt dat om open te kunnen zijn. Voor mensen in de omgeving zou ik vooral zeggen: probeer echt te luisteren, en vooral zelf wat minder te zeggen. Als je een veilige omgeving biedt dan gaan gesprekken over mentale gezondheid namelijk vanzelf.