Luister hier naar een fragment

We spreken Nicole op een plek die voor haar veel betekent. ‘Van mijn zestiende tot mijn twintigste heb ik binnen gezeten omdat ik last had van straatvrees. In dit park durfde ik weer mijn eerste wandelingen te maken.’ Inmiddels gaat het veel beter met haar. Ze werkt als kinder- en jongerencoach, geeft gastlessen op scholen over mentale gezondheid en is ambassadeur voor Luister Eens. Haar eigen ervaringen hebben haar geïnspireerd om mentale gezondheid bespreekbaar te maken. “Ik wil mijn verhaal delen omdat ik anderen hoop en erkenning wil geven. Ik heb zo diep gezeten dat ik geloofde dat het nooit beter zou worden. Maar ik ben het levende bewijs dat het weer goed kan komen.”

Nicole vertelt over een zware periode die begon met paniekaanvallen. “Mijn eerste paniekaanval had ik achter de kassa op mijn werk. Ik wist niet wat me overkwam. Ik heb de kassa onbeheerd achtergelaten en ben weggelopen omdat ik niet meer wist wat ik moest doen. Daarna kreeg ik steeds vaker paniekaanvallen, zowel op straat als op school. Hoe vaker het gebeurde, hoe minder ik durfde naar buiten.” Uiteindelijk kreeg ze ook thuis paniekaanvallen. “Soms had ik er meerdere per dag. Ik liep de hele nacht in mijn kamer rondjes omdat ik niet meer wist hoe ik mezelf tot rust kon brengen. Ik dacht echt dat er iets lichamelijk mis met me was of dat ik gewoon gek aan het worden was.”

Thuis was het onrustig en ze durfde niet te delen hoe ze zich voelde. “Mijn vrienden vonden het vreemd dat ik niet meer naar school durfde. Er werd zelfs geroddeld dat ik het verzon omdat ik gewoon geen zin had om naar school te gaan. Dat was heel pijnlijk. Mensen wisten niet goed hoe ze met me om moesten gaan en durfden niets meer tegen me te zeggen. Achteraf gezien had ik het liefst gehad dat mensen me gewoon normaal waren blijven behandelen. Ik werd vaak gezien als het breekbare meisje dat niets aan kon, zelfs toen ik al een paar jaar weer buiten kwam.” In die tijd zat ze voornamelijk op haar slaapkamer. “Als mijn moeder moest werken, kwamen mijn opa en oma langs of werd ik naar hen gebracht, zodat ik niet alleen hoefde te zijn. Verder was mijn wereld heel klein.”

Toen ze op zoek ging naar professionele hulp voelde ze zich vaak niet serieus genomen. Tot ze bij een psycholoog kwam waar ze zich echt gezien voelde. “Zij nam me letterlijk bij de hand en zei: ‘Kom, we gaan naar buiten.’ Eerst met de fiets, een klein rondje om het huis. Toen dat goed ging, gingen we kleine stukjes wandelen door dit park (zie foto, red.). Stukje bij beetje durfde ik weer naar buiten, en kon ik weer proberen te studeren en werken.” Haar moeder gaf haar veel steun. “Op advies van de psycholoog nam ik een hondje. Dan moest ik wel naar buiten, maar ik durfde hem niet alleen uit te laten. Daarom ben ik samen met mijn moeder drie keer per dag een klein stukje gaan lopen. Uiteindelijk lukte het me om alleen met hem te wandelen. Op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik vijf minuten alleen van huis was. Toen kreeg ik gewoon tranen in mijn ogen en dacht ik: “hey, ik sta gewoon hier, in mijn eentje.” Dat moment zal me altijd bijblijven.”

Nicole’s laatste paniekaanval is inmiddels alweer jaren geleden. Ook van haar straatvrees heeft ze geen last meer. “Natuurlijk heb ik ook dagen dat ik minder goed in mijn vel zit, net als iedereen. Dan ga ik lekker in de natuur wandelen. Ik vind het nu heerlijk om buiten te zijn, dat is een groot contrast met vroeger.’ Ze is trots dat ze haar ervaringen nu positief kan gebruiken in haar werk. “Als ervaringsdeskundige kan ik anderen helpen. Hoe mooi is dat?” In haar werk merkt ze dat er nog steeds een stigma op mentale gezondheid heerst. ‘We vinden zo snel iets van een ander, hebben vaak een oordeel. Maar je hoeft het niet altijd te begrijpen; soms is alleen luisteren al genoeg.’ Niemand kiest ervoor om zich vier jaar op te sluiten in huis. Er zit zoveel meer achter. Vraag eens verder en vraag hoe het écht met iemand gaat. Zodat mensen zich veilig voelen om bij je terecht te kunnen als ze ergens mee zitten.”