
“Mijn manager gaf mij de ruimte om open te zijn en beter te worden – achteraf heb ik haar nog verteld hoe waardevol dat was.”
Luister hier naar een fragment
Stel je voor: je raakt in één klap je gemeenschap kwijt, mensen die je al je hele leven kent. Wat doet dat met je mentale gezondheid?
Danielle groeide op als Jehovah’s Getuige en kampte al langer met een depressie. Toen ze werd uitgesloten omdat ze niet langer kon voldoen aan de strenge eisen van de religie, mocht niemand binnen de gemeenschap meer met haar praten – zelfs haar eigen moeder niet. Deze gebeurtenis verergerde haar depressie en leidde uiteindelijk tot de diagnose PTSS (posttraumatische stressstoornis). Mede door de steun van mensen om haar heen, heeft ze haar weg uit deze donkere periode gevonden. Tegenwoordig ondersteunt ze gezinnen als ambulant begeleider en werkt ze met jongeren met moeilijk verstaanbaar gedrag (MVG), wat haar veel voldoening geeft. Ook zet ze zich in om mentale gezondheid bespreekbaar te maken als ambassadeur van Luister Eens.
Het uitsluiten uit de gemeenschap betekende voor Danielle niet alleen het verlies van haar sociale netwerk, maar ook dat ze worstelde met een groot schuldgevoel. “Volgens de Jehovah’s Getuigen word je als uitgeslotene door God vernietigd, en laat je je hele familie in de steek,” vertelt ze. “Daar worstelde ik heel erg mee, en soms nog steeds.”
De emotionele last werd uiteindelijk zo groot dat Danielle hulp moest zoeken. Ze verbleef een tijdje in een kliniek, waar ze werd behandeld voor haar depressie en PTSS. Ze is altijd open geweest over haar mentale gezondheid. “Toen ik net uit de kliniek kwam, voelde ik het als mijn missie om mijn ervaringen te delen. Wat ik heb meegemaakt, heeft me uiteindelijk sterker gemaakt, maar er rust nog steeds een hoop taboe in de maatschappij. Veel mensen begrijpen niet dat je je ook mentaal niet goed kunt voelen.”
Zo herinnert ze zich hoe mensen soms met goedbedoelde maar kwetsende opmerkingen kwamen. “Iemand zei eens: ‘Je kunt toch ook aan leuke dingen denken?’ Was het maar zo simpel. Of een vriendin die tegen me zei: ‘Ik ben blij dat ik wél positief ingesteld ben.’ Dat soort dingen kunnen echt pijn doen, vooral omdat ik juist heel erg geniet van kleine dingen in het leven. Maar dat betekent niet dat je niet ziek kunt zijn.”
“Iemand zei eens: ‘Je kunt toch ook aan leuke dingen denken?’ Was het maar zo simpel.’’
In die tijd was Daniëlle heel blij met haar leidinggevende. “Mijn manager heeft mij veel ruimte gegeven om open te zijn en beter te worden. Zij temperde mijn verantwoordelijkheidsgevoel en stimuleerde mij om het rustig aan op te bouwen. Ik heb haar achteraf nog verteld hoe waardevol dat was.”
Daarnaast vond Danielle ook steun bij vrienden, familie en vooral haar kinderen. “Daar had ik veel geluk mee. En mijn huidige vriend heeft me enorm gesteund; hij vindt me goed zoals ik ben. Ik geniet nu met volle teugen van het leven. Ik zie mezelf als succesvrouw. Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer zal struggelen met mijn mentale gezondheid, maar omdat ik nu ben waar ik wil zijn. En dat is mede doordat ik me destijds gesteund voelde door de mensen om me heen.’
Daniëlle ziet helaas nog te vaak dat het misgaat, vooral in de zorgsector waar ze momenteel werkt. “Er wordt heel erg gedacht in de korte termijn. Het is steeds: ‘Kun je dit niet even doen?’ of ‘We zijn met weinig, dus het moet maar’. Er wordt voortdurend veel van je gevraagd. Medewerkers zijn bang om aan te geven dat iets niet lukt, uit angst om afgerekend te worden. Als iemand in de zorg zegt: ‘Hier ligt mijn grens’, dan zijn we daar in de praktijk vaak al lang overheen. Dat is niet alleen funest voor mensen die al niet lekker in hun vel zitten, maar voor iedereen. Op korte termijn los je misschien iets op, maar op de lange termijn raken mensen overwerkt of haken ze helemaal af. Het is een neerwaartse spiraal. ”

“Er wordt voortdurend veel van je gevraagd. Medewerkers zijn bang om aan te geven dat iets niet lukt, uit angst om afgerekend te worden.”
Hoe kan het dan beter? “Kijk naar wat iemand wél kan, en wat diegene nodig heeft om goed te kunnen functioneren. En organiseer bijvoorbeeld een teamdag om elkaar écht beter te leren kennen. Hoe meer je van elkaar weet, hoe beter je elkaar kunt begrijpen en verdragen. Iedereen heeft wel iets: een overleden ouder, een moeilijke jeugd, financiële zorgen… Als je daar oog voor hebt, ontstaat er veel meer begrip. En dat zorgt ervoor dat je elkaar als collega’s meer steunt, beter samenwerkt en beter kunt kijken naar waar mensen in uitblinken en wat ze waard zijn.”
Volgens Danielle gaat het vooral om luisteren zonder oordeel. “Als iemand je zijn verhaal vertelt, hoef je het niet op te lossen. Laat het er gewoon zijn en accepteer dat iemand zich slecht voelt. Natuurlijk begrijp ik dat mensen willen helpen, want ik wil zelf ook altijd alles oplossen. Maar dat hoeft niet. Luisteren is het belangrijkste. Accepteren, en vooral niet oordelen.”
“Als iemand je zijn verhaal vertelt, hoef je het niet op te lossen. Laat het er gewoon zijn en accepteer dat iemand zich slecht voelt.”
