Yumiko studeert, schrijft gedichten en tekent soms. Ze vindt sporten fijn – tijdens roeien is ze rustig. Als ze klaar is met studeren, wil ze dramatherapie geven en onderzoek doen naar therapie zonder diagnose.

Hé Yumiko, je bent al een tijdje ambassadeur bij Luister Eens. Waarom heb je je destijds aangemeld?

Ik merkte hoe naar stigma’s op mentale klachten zijn. Praten over mentale problemen en stigma’s helpt mij bij verdriet loslaten. Ik hoop anderen ook. Want toen ik begon met praten over mentale problemen wilden anderen graag helpen en luisteren.

Waarom ben je niet eerder gaan praten?

Erover praten durfde ik niet. Ik wilde anderen er ook niet mee belasten en ze verdrietig maken. Dus deed ik liever vrolijk bij hen in plaats van te zeuren. Gewoon doorgaan leek mij beter dan erover te praten.

Hoe is dat veranderd?

Dit begon toen ik paniek ervoer en niet meer naar buiten durfde. Toen ben ik naar de huisarts gegaan en kwam op een wachtlijst. In die periode werden de klachten erger en ging het slechter met me. Ik wilde hier niet meer zijn en er een einde aan maken. Toen belde ik naar de spoedeisende hulp en móést wel met de hulpverleners praten.

Kon je daar goed over praten met je omgeving?

De spoedeisende hulp verwees mij door naar de crisisdienst. Sindsdien ben ik steeds opener geworden tegenover vrienden. Ik ontving de diagnose afhankelijke persoonlijkheidsstoornis, en deelde die met hen. Vervolgens kreeg ik hier van sommige vrienden opmerkingen over. Die opmerkingen vond ik vervelend. Hoezo vroegen ze me niet gewoon hoe het zit? Ik kan toch veel duidelijker uitleggen hoe het voelt? Ik verwijt het ze niet. Maar daardoor twijfel ik over de waarde van diagnosticeren.

Hoe kijk jij tegen diagnoses aan dan?

Ik vind labels geen meerwaarde hebben. Ik zie er vooroordelen door ontstaan. Mentale klachten vind ik niet raar. Ik accepteer mentale pijn zonder oordeel. Ik accepteer die pijn. Ik voel het. Ik laat het los. In de toekomst zou ik graag therapie geven zonder diagnoses.

Waren er ook positieve reacties vanuit je omgeving?

Ik kon bij goede vrienden logeren toen het slecht ging. Het was fijn om daar verdrietig te kunnen zijn, en ik hoefde niet leuk te doen of een masker op te zetten. Die dingen kon ik ook niet – ik was een wrak. Het was fijn als ze naast me gingen staan in de pijn en niet oordeelden.

Wat zou je nu voor advies geven aan de omgeving van mensen die mentale klachten ervaren?

Als iemand een terugtrekkende beweging maakt, vraag ik hoe het gaat en doe een double check. Ik neem vaker contact op en stel wat afspraken voor. Ik zou ook het zuurstofmasker bij jezelf op zetten. Het leven draait niet alleen om degene met mentale problemen vind ik.

Is er een moment als ambassadeur bij Luister Eens die je is bijgebleven? 

Ik vind alle ervaringen en gebeurtenissen leuk. Meehelpen aan dit doel vind ik superfijn en belangrijk. Als ik toch specifieke activiteiten moet noemen: de ontmoeting met minister Conny Helder tijdens een workshop op het Minkema college was bijzonder en de docententraining was tof.