Luister hier naar een fragment

Toen ik anderhalf jaar geleden ambassadeur werd bij Luister Eens, voelde ik dat dit een waardevolle rol voor mij zou zijn. Met mijn achtergrond in sociologie wilde ik me inzetten voor mentale gezondheid en iets doen dat maatschappelijk relevant is. Het idee om ambassadeur te worden sprak me aan, vooral omdat ik zelf met mijn mentale gezondheid heb geworsteld.

Ongeveer vier jaar geleden had ik het erg moeilijk. Tijdens de coronaperiode zat ik in een relatie die niet goed liep. Het was mijn eerste relatie, ik stak er al mijn liefde en energie in. Maar het gaf me niet wat ik nodig had. Dat maakte me steeds verdrietiger en machtelozer. Het was ook een periode waarin ik met zelfbeschadiging worstelde én zelfstigma. Ik dacht namelijk dat ik me aanstelde, dat ik te emotioneel was en dat mijn situatie niet zo erg was in vergelijking met anderen. Ik vond het moeilijk om over deze problemen te praten, en soms had ik het gevoel dat ik mezelf niet meer herkende en gek was.

Uiteindelijk begon ik toch in te zien hoe belangrijk het was om mijn gevoelens niet langer voor mezelf te houden. Toen ik het eenmaal met mijn vrienden deelde, was het fijn om te merken hoe ze reageerden. Ze waren geschrokken, maar hun steun was enorm waardevol. Het voelde goed om mijn verhaal kwijt te kunnen.

Het delen van mijn ervaringen heeft me veel geholpen. Mijn vriendinnen luisterden zonder oordeel, dat was zo belangrijk voor mij. Hoewel het moeilijk was om zelf de eerste stap te zetten, voelde ik me gesteund toen zij vroegen hoe het met me ging. Het praten over mijn gevoelens hielp me om dingen beter op een rijtje te krijgen.

Ik zocht ook hulp bij de huisarts, die me doorverwees naar de praktijkondersteuner. Bij ons eerste gesprek zei hij dat zelfbeschadiging niet bij mij paste. Ik vond het vreemd dat hij dat zei, omdat het mijn zelfstigma juist bevestigde. Waarschijnlijk bedoelde hij dat ik geen combinatie van symptomen had die bij een diagnose pasten. Soms vond ik het moeilijk dat ik me in een soort grijs gebied bevond: hoe noem je het als je je meer dan gewoon verdrietig voelt, maar niet depressief bent?

In deze periode leerde ik dat je emoties niet hoeft te vergelijken of kleiner te maken. Ik dacht dat ik alles zelf moest oplossen omdat ik geloofde dat het aan mij lag dat ik die emoties voelde, maar nu weet ik dat dit niet waar is. Ik word blij van kleine dingen, zoals een wandeling in het bos of het lakken van mijn nagels. Soms is het ook niet nodig om alleen aan jezelf te werken als je merkt dat je niet vooruitkomt. Het kan helpen om te kijken of dingen om je heen, zoals vriendschappen, relaties, werk of studie, het moeilijker maken. Door daar iets aan te veranderen, kun je je vaak al beter voelen. Ik vind het ook fijn dat ik in een bosrijke omgeving woon, waar ik tot rust kan komen en mijn hoofd kan leegmaken. Ik hou ervan om naar buiten te gaan, vooral na de regen, als het zo lekker ruikt in het bos.

Door mijn eigen ervaringen begrijp ik nu mezelf beter, maar kan ik als ambassadeur ook anderen inspireren. Toen ik ontdekte dat veel mensen vergelijkbare struggles hadden, voelde ik me minder alleen. Dit gevoel deel ik ook echt met de andere Luister Eens-ambassadeurs, we zijn allemaal hele ‘normale’ mensen die je overal ziet lopen. Je weet nooit wat er in iemands hoofd omgaat en de betekenis van mentale kwetsbaarheid en herstel is voor iedereen anders. Vergelijk jouw mentale journey niet met die van anderen. Wees trots op elke kleine stap die je zet.

Voor mij draait destigmatisering om het openhartig kunnen praten over mentale gezondheid en deze gesprekken normaliseren. Ik hoop dat steeds meer mensen leren dat ze hulp mogen vragen, dat hun gevoelens er mogen zijn, en dat het mogelijk is om weer beter te worden. Het is echt fijn dat er al