George: “Ook mannen hebben het nodig om te huilen”
George woont met zijn vrouw en dochtertje in Den Haag. Hij schrijft spoken word, runt samen met zijn vrouw de podcast Poets At The Table en praat open over mentale gezondheid. Niet om het gesprek over psychische kwetsbaarheid ‘mooi’ te maken, maar omdat het volgens hem te vaak wordt verzwegen. En omdat hij weet hoe eenzaamheid voelt — en hoe het voelt als iemand je wél ziet.
“Herstel is niet het einde, het is een ander begin.”
Er is een tijd geweest dat ik alleen maar bezig was met wat anderen van me dachten. Wat denkt de buurman, wat denkt de buitenwereld? Dat is nu compleet weggevallen. Als ik dat allemaal moet bijhouden, heb ik geen leven meer. Ik heb moeten leren om die ballast los te laten. Dat begon pas toen ik werd opgenomen in de kliniek.
Vroeger had ik een beeld van mannelijkheid waarin emoties geen plek mochten hebben. Dat zorgde ervoor dat ik nooit echt bij mezelf was. Die tijd in de kliniek heeft dat veranderd. Daar zag ik voor het eerst: ik hoef me niet groter of sterker voor te doen dan ik ben. Mijn naasten hebben me hier erg in gesteund, ze probeerden me te begrijpen door vragen te stellen en ze stonden altijd voor me klaar.
“In de kliniek hoorde ik voor het eerst: je mag er zijn, precies zoals je bent.”
Ik heb in mijn jeugd veel meegemaakt. Mijn moeder was de eerste vijftien jaar van mijn leven vaker in een psychose dan stabiel. De stigmatisering daaromheen heeft me gevormd tot een heel onzeker iemand. Mensen dachten vaak dat zij gevaarlijk was, alsof een psychose automatisch betekent dat je iemand iets aan gaat doen. Dat soort ideeën gaan diep zitten, zeker als je jong bent.
Toen zij na jaren stabiliteit vond, begon ik zelf te worstelen met mentale gezondheid. Op die wisselwerking zat natuurlijk niemand te wachten. Ik voelde me vaak alleen, juist door dat stigma. De maatschappij weet vaak niet wat het aan moet met psychische kwetsbaarheid. Er wordt veel te snel geoordeeld. Maar ik weet nu: gevaar zit niet in een label. Gevaar zit in het blijven zwijgen.
“Ik heb alles gedaan waarvan werd gezegd dat het niet kon.”
In die tijd heb ik van veel mensen gehoord dat ik niks zou bereiken. Dat alles voor mij te hoog gegrepen was. Maar sinds ik uit de kliniek ben, heb ik gastlessen gegeven over psychoses, waarvan twee zelfs op een universiteit! Ik heb een spoken word-bundel uitgebracht, en de tweede is onderweg. Samen met mijn vrouw host ik een podcast. Alles waarvan werd gezegd dat het niet zou lukken, heb ik gewoon gedaan.
En dat komt niet omdat ik opeens ‘beter’ ben. Het komt omdat ik mezelf ben gaan accepteren met alles wat ik ben. Ook met de pijn, ook met het verleden.
“Als ik mijn dochtertje zie lachen, valt de helft van de last al weg.”
Wat mij helpt, is mijn gezin. Mijn vrouw, mijn dochtertje. Als het echt even niet gaat, hoef ik soms alleen maar naar hun gezichten te kijken. Dan gebeurt er al iets. Ook heb ik een paar goede vrienden waarvan ik weet: zelfs als ik niks zeg, zijn ze er. Alleen al die gedachte kan me door moeilijke momenten trekken.
Vroeger vond ik het lastig om om hulp te vragen. Maar dat is een van de grootste lessen geweest: kwetsbaarheid is geen zwakte. Juist dat idee, dat je als man nergens over mag praten, heeft voor zoveel schade gezorgd. We leren jongens om te zwijgen, en zijn verbaasd als ze op latere leeftijd vastlopen. Dat moet anders.
“Emoties zijn menselijk. En of je nou man of vrouw bent, dat verandert niet.”
Mensen hebben emoties. Punt. Of je nou man of vrouw bent. Iedereen heeft het recht om verdrietig te zijn. Om te huilen. Om boos te worden. Maar omdat we doen alsof dat zwak is, creëren we juist onnodige problemen. Ik probeer dat patroon bij mezelf te doorbreken. Niet door te zeggen dat ik nergens last van heb, maar door het bespreekbaar te maken.
Vandaag de dag durf ik weer vaker terug te kijken naar het verleden. Niet om te blijven hangen in wat moeilijk was, maar om te zien wat ik al overwonnen heb. Dat geeft me energie voor alles wat nog voor me ligt!
